Bij terugkomst uit een lange pauze is We Disappear van Hegemone het eerste album dat op mijn bureau klaarligt. Nu was het enthousiasme sowieso al groot om weer aan het reviewen te gaan, maar dit soort albums maken het pas echt tot een feest. De Poolse band in kwestie serveert (om maar even het zomerthema aan te halen) een zorgvuldig bereide cocktail van post-metal, black metal en sludge, die blaakt van vakmanschap en maturiteit.
Schrap dat zomerthema maar weer meteen, want wat Hegemone ten gehore brengt, is allerminst zonnig of vrolijk. Dissonant gitaarwerk, quasi meteen vergezeld van een moddervette baslijn (de eerste van vele), werkt zich langzaam op tijdens het eerste nummer Mara, dat uiteindelijk openbarst in een donkere partij sludge. Keys geven hieraan een mysterieuze, melancholische toets. De rauwe keelzang van de zanger is zeer goed en versterkt het sentiment dat de muziek uitdraagt – met name in de song Raising Barrows levert de beste heer een topprestatie. In datzelfde nummer maken we ook kennis met de post-kant van het hele verhaal, met een intro die qua structuur en sound wat doet denken aan grootheden Alcest, zij het in een stoerdere versie. Diezelfde hint valt bij momenten ook te horen in de heerlijke groove van de muziek, en tijdens de post-rock stukken zoals tijdens het nummer Π.
De bas is tamelijk op de voorgrond geschoven, wat ik persoonlijk wel kan pruimen. Dit zorgt voor een donkerdere, vollere klank. Tijdens de hardere, luidere stukken kan dit echter ietwat storend overkomen, gezien de mastering daar beter had gekund.
Dat het de moeite loont om wat langer aan een album te werken, bewijst Hegemone met zijn (pas) tweede plaat in acht jaar tijd. We Disappear bevat ruim 50 minuten post/sludge/blackmetal van de bovenste plank die je met zijn mix van ruwheid en ongelofelijke meeslependheid beslist niet koud zal laten. Een aanrader.
Tracklist:
- Mara
- Fracture
- Raising Barrows
- Π
- Хан Тәңірі
- Тәңірі
- Release: mei 2018
- Label: Debemur Morti Productions