Eindhoven Metal Meeting (EMM vanaf nu) is één van de langst runnende metal indoor festivals van Europa. In de loop der jaren hebben heel wat indrukwekkende line-ups de revue gepasseerd en ook dit jaar was het weer een sterk affiche met onder andere knallers als Sólstafir, Urfaust en Marduk. Zodoende reisde Murmure af richting Brabant om verslag te leggen van de tiende editie van EMM!
Met dank aan jvh013photo en Zware Metalen voor de foto’s!
Maar allereerst…
Voordat de bands hieronder besproken worden, wil ik echter graag twee zaken onder de aandacht brengen. Dat scheelt namelijk voor het grootste gedeelte van de besproken bands weer een paar extra zinnen.
Edit: Ondertussen heeft de organisatie al laten weten voor komende editie minder kaarten beschikbaar te stellen.
Allereerst loopt op EMM het meest lompe en onbeschofte publiek rond van alle festivals van de Lage Landen. Ja, zelfs op Graspop zijn de ervaringen positiever. Regelmatig werden optredens verstoord door publiek dat luidkeels met elkaar stond te kletsen. En het ging niet om “slechts” een aantal groepjes, nee, het was dikwijls vijftig procent van de kleine, dan wel grote zaal dat zich hier schuldig aan maakte. Gitaarsolo’s bij Shining die onhoorbaar waren, totaal geen aandacht bij een band als Sólstafir of wanneer een band de aanwezigen toesprak was het simpelweg niet te volgen wat er gezegd werd. Het is buitengewoon respectloos en zeer jammerlijk dat dit gebeurt. Maar, en dat brengt ons bij punt twee, dit fenomeen wordt ook deels in de hand gewerkt door de Effenaar zelf.
De Effenaar is totaal niet geschikt om een grootschalig festival als dit te laten plaatsvinden. De gangetjes op de beneden verdieping zijn bijzonder smal en waren regelmatig verstopt. Mensen die dus even bij willen kletsen, waren al gauw aangewezen op één van de twee zalen. Immers ga je met dit weer ook niet buitenstaan. Dat De Effenaar eigenlijk te klein is, bleek ook wel deels doordat de District 19 stage regelmatig niet of nauwelijks te bereiken was, omdat er maar één in- en uitgang was. Daarbij hielp het niet dat ook iedereen precies daar bleef hangen, terwijl er ruimte genoeg was als je even naar achter doorliep. Maar, en wat veel erger is, is dat wanneer er een keer brand of iets dergelijks uit zou breken in die zaal, je geen kant hebt om op te gaan. Geen nooduitgang of alternatieve route die genomen zou kunnen worden, alleen de smalle in- en uitgang aan de zijkant waar iedereen op elkaar gepropt staat. Organisatie: kijk hier naar!
Tot slot nog een laatste puntje van kritiek, was de uiterst onvriendelijke beveiliging. Zo mochten bezoekers op vrijdag het pand voor 19 uur niet verlaten (wat sowieso bijzonder achterlijk is) en wanneer je dit toch wilde, want je zou maar iets per ongelijk vergeten zijn in je auto, werd je na vriendelijk vragen of je er toch even uit mocht, getrakteerd op een grote bek van de aanwezige beveiligers.
Voor nu negatief genoeg gezeverd…op naar de orde van de dag!
DAG 1
Kontinuum – District 19 Stage
Aan het IJslandse Kontinuum was op vrijdagnamiddag de eer om EMM af te trappen. De band kreeg slechts een halfuurtje, maar wist alles uit deze krappe tijd te halen. Vol passie en emotie brachten de IJslanders drie songs van het uitstekende, recent verschenen No Need To Reason. In vergelijking met de plaat gaf de band net even dat beetje extra’s, wat leidde tot krachtige uitbarstingen en prachtige gitaarsolo’s. Naast drie songs van No Need To Reason, kwamen er ook drie songs van Kyrr langs. Het aanstekelijke Breathe, het sfeervolle Hliðargötu-heimsveldi en de zeer geslaagde afsluiter Í Huldusal. Het geluid was misschien niet tip-top in orde, maar als er met zoveel passie gespeeld wordt, is dat ruimschoots vergeven. Dat deze band nog altijd niet meer erkenning krijgt is een regelrechte schande. Zonder twijfel al één van dé optredens van het weekend!
IXXI – District 19 Stage
Het leukste feitje aan IXXI is wellicht dat één van de bandleden deel uit heeft gemaakt van een band genaamd Satans Penguins. Verder brengen de Zweden weinig bijzondere black metal, die redelijk straight forward is. Positief was wel de vele en succesvolle interactie die zanger Outlaw zocht met het publiek. Enkele gelukkigen ontvingen na afloop zelfs een T-shirt van de band, die in het publiek werd gegooid. Verder een degelijk, maar weinig memorabel optreden.
Slaegt – District 19 Stage
De prijs voor grootste teleurstelling van het weekend gaat zonder enig spoor van twijfel naar Slaegt. Daar waar ik de Deense band op plaat tot op zekere hoogte redelijk kan appreciëren, zakte de band live behoorlijk door het ijs. Niet zo zeer op muzikaal vlak eigenlijk, want dat was nog redelijk in orde. Maar het feit dat deze band meer bezig lijkt te zijn met zijn uiterlijk, debiele danspasjes en totaal niet toepasselijke leuzen tussendoor, bleek voor ondergetekende een doorn in het oog. Het liefst zou ik hiervoor een aantal termen in gebruik willen nemen, maar gezien de huidige stand van zaken binnen de maatschappij, lijkt me dat eveneens niet zo toepasbaar. Gauw vergeten deze handel.
Ketzer – District 19 Stage
Tussen Slaegt en Ketzer zijn er een hoop overeenkomsten denkbaar, met als grootste wellicht de stijlswitch die beide bands hebben doorgemaakt. Het verschil echter was dat Ketzer wel weet hoe het zich live moet presenteren, in tegenstelling tot hierboven genoemde band. Zonder poespas, gewoon de voet strak op het gaspedaal en veertig minuten lang gaan. Rauwer en chaotischer dan op plaat, wat de sfeer bij de District 19 stage zeker ten goede kwam. Mooie kers op de taart was de afsluiter dat op aankomend album zal verschijnen. We kijken er naar uit heren!
Wiegedood – District 19 Stage
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik na De Doden Hebben Het Goed I het Belgische Wiegedood amper nog aandacht heb geschonken. Een accentverschuiving naar een meer agressief dan atmosferisch geluid was hier deels aan te wijten, maar ook de hype rondom de Belgen droeg zeker niet bij aan het luisterplezier. Dat het kleinste podium van het festival daarom echt afgeladen was, mocht dan ook geen verrassing heten. En het moet gezegd worden: Wiegedood leverde een ijzersterke performance vol bezieling, met nadruk op de laatste twee platen. Dat de vocals van Levy Seynaeve niet tot nauwelijks hoorbaar waren, vormde uiteindelijk slechts een smetje op een verder prima optreden.
Possession – District 19 Stage
Eén van de grootste ‘must sees’ van deze editie was zonder twijfel Possession. De Belgische black/death-formatie oogstte in de afgelopen jaren al een hoop lof binnen de underground en terecht. Zodoende werd chaos, dood en verderf gezaaid bij de District 19 Stage. Dat het geluid niet optimaal was, mocht de pret niet drukken. De duistere energie dat dit gezelschap weet over te brengen via zijn muziek, werd nog eens extra kracht bijgezet met een fraaie podiumaankleding. Hoofden gingen wild op en neer en het moet gezegd worden: Het optreden van Possession was een van de weinige waarbij het publiek geen ergernisfactor vormde. Heerlijk!
Urfaust – District 19 Stage
Dat het bijzonder druk was bij Urfaust mocht geen verrassing heten. Samen met de grotere jongens die de main stage aandeden, was het Nederlandse duo ongetwijfeld een mede-publiekstrekker. Optredens op Nederlands bodem zijn immers schaars. Wellicht een vreemde keus dat de band het daarom moest doen met “slechts” een plekje op het kleine podium. Aan de andere kant: Het kwam de sfeer wel degelijk ten goede. Na de allesverwoestende orkaan die Possession heet, voerde Urfaust ons mee op een bijzondere trip. Het spelen van voortslepende, doomy nummers waarin de bezwerende zang van IX een speciale rol speelde, bleek een meesterzet. Alsof je zojuist iets onoverkomelijks was gebeurd, je dit probeert weg te drinken, maar naarmate de nacht vordert je uiteindelijk alleen nog maar meer miserie voelt. Een bijzonder uniek en uitstekend optreden, dat vermoedelijk voor de gelukkige aanwezigen één van de hoogtepunten was van EMM 2018.
Sólstafir – Main Stage
Doordat Urfaust en Sólstafir helaas gedeeltelijk overlapten, kon ik slechts het laatste halfuur bijwonen van de IJslanders. Daarin presenteerden ze drie songs: Fjara, Bláfjall en Goddess of the Ages. Van die drie was de uitvoering van Bláfjall zonder twijfel het meest memorabel. Wie Sólstafir recentelijk heeft gezien, zal zich de voorafgaande speech aan dit nummer van frontman Aðalbjörn Tryggvason ongetwijfeld nog wel herinneren. De zanger/gitarist benadrukte in zijn speech dat het zo ongelofelijk belangrijk is om zaken als depressie bespreekbaar te maken. Te veel mensen worstelen helaas nog steeds met dit probleem, soms leidend tot zelfs ergere zaken. Dat de IJslanders dit aankaarten middels een speech en het daarop indrukwekkende Bláfjall (Black Mountain), kunnen we bij Murmure alleen maar toejuichen.
De uitvoering van de overige twee nummers was ook zeker niet slecht, maar helaas was het geluid (niet voor het eerst dit weekend, zou een dag later blijken) niet bepaald optimaal. De intieme uitvoering van Goddess of the Ages was gelukkig een mooi slotstuk van wat waarschijnlijk voor de gehele speelduur toch een prima optreden moet zijn geweest.
Septicflesh – Main Stage
De verleiding was groot om na Sólstafir terug te keren richting het hotel en voor een vroege nachtrust te gaan. Immers, alle voorgaande keren dat ik Septicflesh live aan het werk zag, was het tenenkrommend slecht. Toch besloot ik, zonder enige vorm van verwachting, even te blijven.
Gelukkig bleek dat geen verkeerde keuze. Het was één van de weinige keren dat het geluid op de Main Stage goed afgesteld stond, zodat alle orkestrale elementen van de Grieken goed doorkwamen. Dat niet alleen, ook de band had er veel zin in. Vol enthousiasme wist frontman Seth het publiek mee te voeren. Logischerwijs kwamen een aantal nummers van het laatste album Codex Omega voorbij, maar het was pas echt feest tijdens nummers als Prototype, Pyramid God, Anubis en Communion. Ook het epische, dramatische Prometheus verdient een eervolle vermelding. De Grieken maakten zich het hoofdpodium eigen, voelden zich duidelijk in hun element en leverden een goede show af. Mooie afsluiter van dag één.
DAG 2
Offerblok – District 19 stage
De tweede dag van EMM werd om 15:30 ’s middags afgetrapt door het Nederlandse Offerblok. De heren brengen een mooie mix tussen doom-, sludge- en postmetal dat behoorlijk in het straatje van Amenra ligt. Weliswaar niet zo intens als de Belgische grootheid, maar Offerblok wist wel degelijk wat hoofden op en neer te krijgen. Fijne manier om de dag mee te beginnen.
Darvaza – District 19 stage
Met reeds drie excellente ep’s op zak, was het zeker uitkijken naar het optreden van Darvaza. De kern van deze Italiaans/Noorse band bestaat uit Omega en Wraath. Omega, die live de gitaar voor zijn rekening neemt, kennen we als de multi-instrumentalist die onder meer deel uit maakt van Fides Inversa en momenteel Blut Aus Nord, naast tal van andere bands. Zanger Wraath zullen de meesten kennen van onder andere Behexen, Mare en het ter ziele One Tail, One Head. Zonder twijfel was Wraath de grootste blikvanger tijdens dit optreden. De Noor raasde als een bezetene over het podium, waarbij onder andere een microfoonstandaard sneuvelde. Dat niet alleen, ook moesten diverse fotografen het ontgelden. Zo werd één in het gezicht gespuugd en een ander kreeg verbaal de wind van voren. Dit gedrag nam echter niet weg dat Darvaza het optreden van het weekend neerzette. Zoveel intens duistere, agressieve energie in een live setting heb ik zelden mogen aanschouwen en omvatte de pure kern van waar black metal om draait. Dat andere bands veel mogen leren van dit gezelschap.
Attic – District 19 stage
Attic is aan een heuse opmars bezig binnen bepaalde kringen. De band brengt heavy metal met een dikke occulte rand. Dat leidt live tot een indrukwekkende podiumpresentatie met een hoop kaarsen, een altaar en hier en daar een omgekeerd kruis. Muzikaal gezien moet het echter wel jouw kopje thee zijn. Bij wijlen schitteren de gitaristen met mooie solo’s en fijne melodieën, maar de hoge King Diamond-achtige zang, zal niet bij iedereen in de smaak vallen. Zeker als sommige lijnen met enige moeite gebracht worden. Al met al geen slecht optreden, maar net niet mijn kopje thee.
Valkyrja – District 19 Stage
Verrassend genoeg was het bij de District 19 Stage behoorlijk afgeladen voor het optreden van Valkyrja. Het Zweedse blackmetalgezelschap tourt momenteel met Archgoat en Marduk en vormt daar slechts de support. Ook de algemene kritieken rondom deze band zijn naar mijn weten nooit bijzonder lovend geweest. De Watain-achtige black metal is daarvoor relatief te generiek, zo bleek ook live. Gelukkig bezit Valkyrja wel een bijzonder sterke gedrevenheid, wat het optreden toch zeer vermakelijk maakte. Met een hoop energie en snelheid raasden de Zweden zich door hun setlist, waardoor de show binnen no time voorbij was. Een zeer fijn tussendoortje.
Archgoat – District 19 Stage
Merkwaardig genoeg moest ook Archgoat het doen met een plek op het kleine podium. De black/deathmetalband wint toch behoorlijk aan populariteit de laatste jaren en had daarom ook zeker niet misstaan op de Main Stage. De lompe muziek van de Finnen ging er als zoete koek in. Zo blijft het logge nummer Grand Luciferian Theophany bijvoorbeeld gewoon heerlijk om je hoofd op mee te laten dreunen en zelfs een paar woordjes mee te brullen. Hier en daar werd het nog even wat majestueuzer van karakter door de toevoeging van keys op de achtergrond, waarvoor zelfs een extra persoon op het podium stond. Een uitstekend optreden van de Finnen, die er moeiteloos mee weg komen door slechts minieme variaties aan te brengen in een set van vijftig minuten.
Shining – Main Stage
Shining is altijd de moeite waard om live te zien, al is het maar vanwege het bijzondere gedrag van frontman Niklas Kvarforth. Ook deze avond liet hij uiteraard weer van zich horen. Zo kregen een aantal personen weinig vleiende teksten om de oren en had de zanger het aan de stok met een persoon die het concert stond te filmen. Geheel terecht betreft dat laatste. Dan de show zelf, die wisselende gevoelens opriep. Zeker in de eerste helft van de set was het geluid abominabel slecht, waardoor een nummer als Förtvivlan, min arvedel vakkundig verkracht werd. Gelukkig trok dat enigszins bij naarmate de show vorderde en kon er genoten worden van een mooie uitvoering van publieksfavoriet Låt oss ta allt från varandra en de prachtige afsluiter For the God Below, waarin met name de stand-in gitarist voor Peter Huss schitterde. Maar ook Niklas zelf liet zich in de afsluiter van zijn beste kant horen. De cleane vocals van de zanger zijn er de laatste jaren behoorlijk op vooruit gegaan, waardoor For the God Below het absolute hoogtepunt was van dit opreden.
Impaled Nazarene – District 19 Stage
Het was dé clash van het weekend, die tussen Triptykon en Impaled Nazarene. Omdat de kans groot is dat ik Triptykon binnenkort alsnog aan het werk zie, koos ik ervoor om de volledige set van eerstgenoemde bij te wonen. De District 19 Stage was nog meer bepakt dan wat je eerder dat weekend voor mogelijk had gehouden, waardoor iedereen behoorlijk op elkaar gedrukt stond. Uiteindelijk mocht dat de pret niet drukken, want de Finnen raasden de hele stage plat. Het publiek deed daarbij vrolijk mee, zeker omdat een hoop favorieten voorbij kwamen. Een geslaagde keuze, zodoende.
Triptykon – Main Stage
Omdat de show van Impaled Nazarene iets eerder was afgelopen, kon ik alsnog een klein stukje Triptykon meepakken bij de Main Stage. Onder aanvoering van Tom G. Warrior speelde de band louter Celtic Frost-covers. Ook de podiumaankleding was bijzonder fraai met onder andere een gigantische To Mega Therion-backdrop. Het enige nummer wat ik nog meekreeg was Synagoga Satanae, dat indrukwekkend en met volle overgave werd gebracht. Afgaande op dit nummer moet het een uitstekend optreden zijn geweest. Uitkijken dus naar Roadburn!
Marduk – Main Stage
Inmiddels bestaat het Zweedse Marduk 28 jaar en binnen dat tijdsbestek heeft het blackmetalgezelschap eigenlijk nog nooit iets echt slechts gedaan. Wellicht hier en daar een minder album, maar optredens zijn altijd bijzonder strak en bomvol energie. En dat was vanavond niet anders. Haast tegen half 1 was het de eer aan de Zweden om het hoofdpodium nog één laatste maal af te breken. Iets wat je aan Morgan en de zijnen wel kan overlaten. Marduk bracht een fijne mix tussen nieuw en oud werk, waarbij uiteraard ook een aantal nummers van Viktoria passeerden. Een deel van het publiek reageerde hierop met een ferme moshpit – echter niet tot iedereens vreugde. Tot slot bleek ook maar weer eens dat Mortuus (ook wel bekend onder de naam Arioch) momenteel een van de meest indrukwekkende zangers binnen het genre is. De snelheid en intensiteit waarmee hij vocals uitspuugt is werkelijk ongekend. Hoewel in de kleine zaal Mortuary Drape nog even doorging, was Marduk voor velen de perfecte afsluiter van deze editie van EMM.
Tot slot
Ondanks de eerder geuite kritiek op de organisatie van EMM, moeten er ook zeker een aantal positieve punten vermeld worden. De strakheid en stiptheid is bijvoorbeeld iets waar veel festivals van kunnen leren. Geen band die uitliep of te laat begon. Daarnaast bleven ook grote technische problemen ons bespaard. Iets wat ook nog wel eens anders loopt. Chapeau! Op naar een mooi en hopelijk minder druk EMM 2019!