Het eerste festival valt dit jaar al vroeg en bijgevolg is het festivalweer nog niet van de partij. Geen probleem, zo raken we alvast in de juiste stemming. Op zaterdag 2 maart gaat het namelijk richting de Luikse gemeente Anthisnes, waar in het zeventiende eeuws kasteel van de Avouerie Haunting The Castle II plaatsvindt. De affiche van de tweede editie van dit ééndaagse doom festival telt zeven namen, waaronder kleppers als Black Capricorn, Officium Triste en Ahab en wist ons alvast te overtuigen om eens te gaan piepen.
Murmure zou Murmure natuurlijk niet zijn als we niet te laat zouden komen om de eerste band (volledig) te kunnen aanschouwen; hiermee zal men helaas moeten leren leven. Tot overmaat van ramp opende Beyond Our Ruins ook nog met een nieuw nummer dat op zijn volgende plaat zal verschijnen. Dju. Die frustratie is echter snel vergeten; als we de fraaie zaal binnenstappen en de inmiddels bekende melodieën ons tegemoet waaien, voelt dat een beetje als thuiskomen. Beyond Our Ruins speelt ook vanmiddag strak en vanuit het hart en palmt zo iedereen in. De meeslepende doom metal en het mooie decor werken prima op elkaar in en maken dat de band een sterk totaalpakketje kan afleveren in Anthisnes. Als afsluiter van de set trakteren de heren ons andermaal op een nieuw nummer en dat belooft alvast veel goeds voor de toekomst.
Naar de tweede band van de dag, Khost, keken we aanvankelijk erg uit. De mengeling van industrial en funeral doom die de heren brengen, klinkt op plaat bijzonder creepy en intrigerend. Helaas slaagt het duo er niet in om dit zaterdag live over te brengen. De schuldige is, naar onze mening, vooral het gebrek aan projecties. Het duo probeert dit creatief op te lossen door de laptop dan maar gewoon op de grond neer te zetten, maar daar heeft men verder vanachter in de zaal natuurlijk niets aan. Daarnaast is het misschien beter om de drumcomputer niet op een hoge stoel pal voor de neus van de bassist en in het volle zicht van de luisteraars neer te poten. Het hele plaatje ziet er wat onhandig uit en het publiek weet duidelijk niet goed wat het ermee aan moet. De loodzware, dreunende uithalen op gitaar en bas zijn dan weer wel indrukwekkend en doen het kasteel bij momenten daveren op zijn grondvesten, maar kunnen op zichzelf helaas de set niet meer redden.
Over naar Anguish. De Zweedse death/doom band schudt iedereen weer even wakker en pompt een beetje vaart in het hele gebeuren (voor zover dat van toepassing is op een doom festival). De heren hebben de nodige aandacht geschonken aan presentatie en verschijnen gehuld in corpse paint en een dichte rook voor een aardig gevulde ruimte. Death metal riffs denderen gestaag de zaal in en hebben de aanwezigen al gauw aan het headbangen. Het geluid zit prima en de band zet een sterke show neer.
Fading Bliss krijgt af te rekenen met een aantal technische problemen en moet zijn eerste nummer een aantal keer opnieuw inzetten. Zoiets kan tellen als start van een show en de zenuwen schieten zowel bij de band als bij de toeschouwers toch even flink de hoogte in. Dit is tijdens de eerste twee nummers van de set goed te horen, maar daarna herpakt de band zich gelukkig en kan iedereen weer opgelucht ademhalen. De gothic doom metal sound van de band ligt niet meteen in ons straatje, maar de fans genieten wel zichtbaar van het optreden en dat is wat telt.
Black Capricorn is de verrassing van de dag. Met zijn stoner doom is de band een beetje de vreemde eend in de bijt, maar van zodra de dames en heren hun set in gang trappen, is daar helemaal niks meer van te merken. De riffs zijn aanstekelijk, de nummers zitten goed in elkaar en brengen het publiek in een fijne roes. Onze beste heer de zanger is goed bij stem en lokt iedereen zo nog verder mee in de muziek. Héél fijn optreden.
Niets dan lof voor Officium Triste, dat voor een inmiddels uitverkocht festival zijn 25ste verjaardag mag vieren. Dat doet de band met een uitgebreide setlist die nummers bevat van zowel oude als recentere platen. Zo komen onder meer Pathway Of Broken Glass, My Charcoal Heart en To The Gallows voorbij, wat een mooi overzicht biedt van de indrukwekkende carrière van de Nederlandse band. Afsluiten doen de heren met persoonlijke favoriet Like Atlas en oh boy, daar komen de waterlanders. Het geluid is pico bello – loepzuiver en loodzwaar. Elke noot van het nummer hakt erin. Dit is de eerste écht goede show van het hele festival.
Ahab wist als headliner heel wat mensen te overtuigen om een ticket te kopen voor Haunting The Castle en het leek dan ook hun missie te zijn om niemand teleurgesteld naar huis te sturen. De heren stonden op schérp. Yet Another Raft of the Medusa zuigt met zijn kalme intro iedereen nog wat meer naar het podium toe, waarna de band genadeloos een sonisch pak slaag uitdeelt. Heerlijk. Like Red Foam dondert vervolgens de zaal in en op die noot baant Ahab zich een weg door de rest van de set. Jammer genoeg kunnen we niet de hele show afkijken, maar we zijn ervan overtuigd dat het niveau tot het einde behouden is gebleven. Spreek ons gerust tegen als het niet zo was.
Haunting The Castle is een evenement dat we ieder doomliefhebber kunnen aanraden, of je nu artiest bent of toeschouwer. De organisatie was werkelijk vlekkeloos – het tijdschema werd steeds stipt aangehouden, er waren geen wachtrijen aan de bar en er heerste de hele dag door een relaxte, vriendelijke sfeer. Het kasteel zelf was ruim, gezellig, prima onderhouden en de concertzaal was zeer geschikt voor dit soort optredens. Ook de omgeving was prachtig en maakte van dit festival een unieke beleving.
Hartelijk dank aan de organisatie voor de uitnodiging en de geweldige
uitvoering.