Atra Vetosus over de Apricity Tour

Naar de andere kant van de wereld reizen om daar je album te gaan voorstellen; het is een droom voor vele artiesten. Die droom werd deze maand werkelijkheid voor het Australische Atra Vetosus, dat ondertussen net zijn eerste Europese tour heeft afgerond. Op de tweede dag van hun avontuur streek het exotische gezelschap neer in Mechelen ter gelegenheid van IFP Fest, georganiseerd door Immortal Frost Productions. Onder een aangenaam lentezonnetje praatten we met hen over alle spannende, recente gebeurtenissen rondom de band.

Hallo gasten! De spits is er al af, want de eerste show van de tour was gisteren in Nederland. Dat was meteen ook jullie allereerste show in Europa – hoe hebben jullie die beleefd?

Heel goed! We wisten op voorhand niet zo goed wat we konden verwachten – het was pas onze eerste show – maar er waren heel wat mensen komen opdagen en we werden omver geblazen door hun positieve reacties. De energie tijdens de show was heel intens. Dat heeft ons zelfvertrouwen wel een (broodnodige) boost gegeven.

Het is natuurlijk ook wel een ‘big deal’ om als band helemaal naar de andere kant van de wereld te reizen en daar op te treden.

Oh absoluut, het dringt nog niet helemaal door. Het is echt heel raar. Sinds onze aankomst in Europa zijn we heel druk bezig geweest, dus we hebben nog niet veel tijd gehad om er over na te denken. Het is ook een groot moment voor de (paar) fans die we hier hebben, want die wachten al een hele tijd om eens een show van ons te kunnen bijwonen. Onze muziek is live veel intenser, dus het is fijn dat we deze kans krijgen om dat aan de mensen hier te laten zien.  

Jullie originele bassist kon er helaas niet bij zijn, maar ik zie dat jullie een waardige vervanger hebben meegenomen.

Zeker. Ethan “Skeg” Kempton neemt voorlopig de plaats in van onze bassist. Een aantal van ons zijn met hem opgegroeid en we jamden al eens samen vroeger, dus het voelt heel natuurlijk om nu samen te spelen. Hij verdwijnt regelmatig van de aarbodem, maar hij zei steeds “als jullie wat nodig hebben, laten jullie het maar weten”, dus toen belden we hem maar op om te zeggen dat we een bassist nodig hadden (lachen).

Waren jullie hiervoor ook al op tour geweest dichterbij huis?

Nee, toch niet voor zo’n lange tijd. Dit is onze eerste ‘echte’ tour. Australië is heel geïsoleerd en dat maakt het niet makkelijk voor bands om te touren. Je hebt wel een aantal grote steden zoals Melbourne en Sidney, maar je moet zorgen dat je shows in het weekend vallen, want mensen zijn helemaal niet bereid om tijdens de week naar optredens te gaan en al zeker niet als ze er zo ver voor moeten reizen.

Dan wordt het inderdaad moeilijk. Ik neem aan dat de (black) metalscene in Australië dan ook veel minder leeft dan bijvoorbeeld hier in Europa.

Oh ja, absoluut. Het is echt overweldigend voor ons om te zien. Hier hebben bands heuse vans waarmee ze rondtrekken en zo, wij hebben dat helemaal niet (lachen). Wij zijn afkomstig uit Tasmanië, zo’n mini eilandje onder Australië, dus wij moeten steeds het vliegtuig nemen. Het is allemaal vrij duur en er komt veel bij kijken.

Dat kan ik aannemen. Hoe organiseren jullie in godsnaam jullie shows? Hebben jullie iemand die dat voor jullie regelt?

Door heel veel geduld te hebben. Héél veel. Gewoonlijk worden we gevraagd om ergens te spelen – we hebben gelukkig heel wat vrienden op het vasteland – en dan kijken we verder. We organiseren alles helemaal zelf: vervoer, logement, eten en drinken,… En dat allemaal voor 20 zielige dollars (lachen). Het gaat er heel ‘DIY’ aan toe, maar het fijne is wel dat alle bands elkaar helpen.

De scene is kleiner, maar het is wel een hele hechte gemeenschap. Toen we voor de allereerste keer Tasmanië verlieten om te gaan optreden, werden we meteen met open armen ontvangen en als vrienden beschouwd. Zoiets is hartverwarmend. Dat gevoel hebben we nu trouwens ook heel erg, met de andere bands op deze tour.

Kenden jullie de andere bands hiervoor al?

Nee, we zagen elkaar het eerst een paar dagen voor het begin van de tour. Ik ken Surtur (Immortal Frost Productions, organisator van de tour) wel al zo’n tien jaar ondertussen.

Hoe zijn jullie met hem in contact gekomen?

Josh: Ik had een solo-project vroeger, Astral Winter, en via dat project zijn we met elkaar in contact gekomen via goede, oude MySpace.

Wat was het dat jullie heeft doen beslissen om bij zijn Immortal Frost Productions te tekenen?

Josh: Wel, eigenlijk heb ik het label zelf opgericht in 2009 (lacht). Ik had het echter zo druk met muziek maken dat ik geen tijd had om het zelf te beheren; dat eeuwige heen en weer geloop naar de post nam zoveel tijd in beslag. Toen stelde Surtur voor om het label samen met mij te runnen en dat hebben we dan een jaar gedaan. Daarna heeft hij het overgenomen en ik ben heel tevreden met zijn werk. In het begin was dit maar een heel klein labeltje met twee of drie releases en hij heeft het echt naar een hoger niveau getild. Op die manier is er dus eigenlijk altijd al een connectie geweest tussen Atra Vetosus en Surtur.

Zo leert men nog iets bij! Via Immortal Frost Productions hebben jullie onlangs jullie debuutalbum opnieuw uitgebracht en ook een nieuwe langspeler: Apricity. Wat mij meteen opviel, is dat de stijl van de albumhoes van die laatste volledig verschillend is van die van de eerste. Was dat een bewuste keuze? Kan je dat wat toelichten?

Ja, dat klopt wel. We hadden iemand in de arm genomen om het artwork te ontwerpen, maar dat draaide uit op niks. De dingen die hij ons liet zien, pasten gewoon niet bij de muziek en bij ons als band. We hadden de artiest echter wel al betaald en zaten dus even met de handen in het haar. Toen we Surtur over ons probleem vertelden, stelde hij voor om met zijn vaste artiest (moornebheym) te werken, dus die hebben we dan een hele gedetailleerde beschrijving gegeven van wat we precies zochten. Wanneer we het resultaat te zien kregen, moesten we echt vier keer kijken voor we doorhadden wat het nu precies voorstelde. Het was totáál niet wat we verwacht hadden, maar het klopte precies: heel donker en intens. Hij heeft prachtig werk geleverd.

Mee eens. Beide kunstwerken zijn helemaal anders, maar passen toch prima bij de muziek. Gaan jullie nu meteen weer aan het werk om nieuw materiaal te schrijven, of focussen jullie liever eerst op het spelen van shows?

Hopelijk kunnen we de beide combineren. Wanneer we terug zijn van deze tour, trekken we in Australië ook nog even rond om een aantal shows te spelen en het nieuwe album voor te stellen. Dat wilden we eigenlijk al eerder doen, maar het kon niet doorgaan. Daar kijken we dus wel naar uit. Verder zijn we wel al stilletjes aan begonnen met het schrijven van nieuwe dingen, maar we zijn nog wat op zoek naar de ideale manier voor ons om dat te doen. Het schrijven zelf gaat meestal heel natuurlijk, maar we besteden heel veel tijd aan finetuning achteraf en dan is het moeilijk om ervoor te zorgen dat het allemaal niet té verfijnd gaat klinken. We zijn achteraf ook nooit helemaal tevreden over ons werk.

Niet?

Nee. Natuurlijk ben je wel trots op wat je gecreëerd hebt, maar er zijn altijd dingen die je achteraf gezien beter anders had gespeeld of geschreven, maar dat is normaal denk ik. Hoe meer je speelt, hoe beter je wordt, toch? Bovendien maakt dat het live spelen ook veel leuker voor ons en voor het publiek. Je zal nooit exact hetzelfde als op het album te horen krijgen.  

Jullie hebben mij zeer nieuwsgierig gemaakt naar de show straks. Hartelijk bedankt voor het fijne gesprek en geniet nog van het zonnetje.

Jij bedankt!